Door de bloeiende textielindustrie van Gent is er nood aan meer ruimte voor grotere fabrieken. Gebieden net buiten de stadsmuren zijn echter verboden terrein hiervoor. Zelfs als de productie daar plaatsvindt moeten er stadsbelastingen worden betaald op de verkochte goederen, wat een aanzienlijke verhoging van de kosten betekent.

De stadstol wordt afgeschaft, de vestingen gesloopt en de grachten gedempt, waaronder de Blaisantvest. In 1863 wordt het verbindingskanaal aangelegd, waardoor dit gebied een ideale locatie wordt voor grote nieuwe textielfabrieken.

Parmentier, Van Hoegaerden & Cie is een van de eerste pioniersbedrijven in de streek. Omdat het het eerste gebouw is dat werd opgetrokken op de graslanden buiten de stadsmuur kreeg het bedrijf de bijnaam ‘grasfabriek’.

Parmentier, Van Hoegaerden & Cie wordt overgenomen door de grotere textielgroep ‘Usines Cotonnières Gand-Zele-Tubize‘, met de Gentse afdeling bekend als de ‘Indiennerie-Teinturerie Gantoise’.

Dit textielbedrijf bouwt een nieuwe spinnerij, een gebouw met twee trappentorens aan de zijkanten. Het is een typisch voorbeeld van een Manchester-gebouw, een verwijzing naar de kenmerkende industriële bouwstijl die vanuit Groot-Brittannië komt overgewaaid.

De fabriek krijgt een nieuwe eigenaar en een nieuwe naam, en heet voortaan ‘Usines Cotonnières Belgique’. In 1962 sluit de fabriek de deuren.

Vynckier neemt het hele terrein over en voegt het samen tot één groot complex.